Aci...

Aci... Sizin icin ne derece onemi var bunu bilmiyorum ama ben bu satirlari yazarken gozumden damlalar akiyor klavye uzerine. Erkekler aglamaz lafi bana gore degil. Aglamaktan hic utanmadim,duygularim,acilarim beni bogdugu zaman hep agladim.Yine agliyorum... Sizleri tanimiyorum ama sizlerle paylasmak istiyorum.Lutfen;bu satirlara bir seven olarak sahip cikin ve lutfen yazili satirlar olarak gecmeyin. Okudukca yeryuzunde insanlar neleri yasarmis diyeceksiniz buna eminim. Bir memur ailenin en kucuk cocugu olarak babamin tayininin ciktigi bir koye tasindik.Huzursuzdum,okulumu bir koy okulunda okumaktansa ,sehirde medenice okumak istiyordum.kaydimi yaptirdi babam okula.Ilkokul 4. siniftan basladim koy okuluna.Beni bir sinifa verdiler.Ogretmen koyde yabanci oldugumu biliyordu ve hangi siraya oturmak istiyorsan otur dedi bana.Bir kizin yani bostu sadece oraya oturdum.Hayatimi adadigim,gidisiyle beni bitiren insanla ilk o zaman tanistim.Ismi Altinay idi.Cocuk yasimda bile onun guzelligi beni cok etkilemisti.Masmavi gozleri,gamze yanaklari ile arada bir bana donup gulusu,yanlis yazdigim notlarimda kendi silgisiyle defterimdeki hatayi silmesi beni o minik yasimda ona bagladi.O donemlerde cocukca bir arkadaslikti. Zaman ilerledikce onsuz tek saniye geciremiyordum.ya ben onlara gidip ders calisiyor, yada o bize geliyordu.Mukemmel bir paylasimciydi.Yuregini,sevgisini,dostlugunu daha o yasta vermisti bana.Ilkokulu birlikte okuduk ve ayni sirada bitirdik.Hep onunla hep ona biraz daha alisarak. Ortaokula gectigimizde ailelerimize rica ettik ve bizi ayni okula yazdirdilar, hatta ayni sinifa,hatta ayni siraya oturmamiz icin babalarimiz ogretmenlere adeta yalvardilar.Basarmistik. Yine ayni siradaydik.Geride kalan ilkokul donemindeki iki yilda anladim ki onsuz hayat bana huzur vermiyordu.Yasimiz olgunlastikca o beni,ben onu daha cok seviyordum.Cocukca baslayan arkadasligimiz sevgiye aska donusmustu ortaokul yillarimiz bitmek uzereyken.Sehir merkezinde.Ailelerimiz liseye gectigimiz sirada ortak bir karar aldilar.Buna gore tek ev kiralayacak ikimiz ayni evde kalacaktik.Annem de bizimle kalacakti.Allah'im o karar bize iletildiginde dakikalarca sarmas dolas kutlamistik bunu.Ona asik olmustum.Ayni duygulari o da paylasiyordu ve bunu fareden ailelerimiz okul bittiginde evlendirelim diye karar almislardi bile.Ona tapiyordum artik.Hasa Allah'a sirk kosar gibi gunah islercesine seviyordum.Ilk elini tuttugumda sakin bir daha birakma demistim. Yanaklari kizarmisti,utanmis ve basini onune ! egmis,gulumsemis ve elimi siki siki kavramisti.Artik her gun elele tutusup okula gidiyor okuldan cikarken elele dolasiyor geziyor oyle gidiyorduk evimize.Arada bir elleri terler ve her terleyiste elini elimden kurulamak icin cekerdi.Bunu her yaptiginda kizar elimi birakma diye azarlardim,hep tamam tamam diyerek gulumser ve hizla elini avucuma sokustururdu. Her sey harikaydi,dunya cennet gibiydi gozumuzde.Yillar akip gidiyordu mutluluk icinde.Nihayet liseyi de bitirmek uzereydik.karne donemi gelmisti.Karnelerimizi aldik hic kirigimiz yoktu.Sevincle sarildik birbirimize elimi tuttu.bunu kutlamak icin bir cafeye gidip cola icerek kutlayacaktik.Okulun az ilerisinden gecen bir cakil yol vardi.Her zaman toz duman icinde olurdu.cakillarla kapliydi.O yolun benim ve olurcesine sevdigim insanin ayrilmasinda bu kadar rol oynayacagini bilsem hic girer miydik o yola.Neler vermezdim o yolu yurumemek icin. Eli yine elimdeydi,ansizin elini cekti,terlemisti yine eli.Sanirim dort adim atmistim.Donup yine azarlayacaktim.Cunku hem elimi birakmis,hem de geride kalmisti.Donup baktigimda Dunya basima yikildi.Sanki gok kubbenin altinda kaldim.yerdeydi ve yuzunden kan fiskiriyordu.ne yapacagimi bilemedim uzerine kapandim yuzune yapismis saclarini kaldirdigimda hayatimi bitiren o goruntuyle karsilastim.Basi kesilmis bir tavuk gibi cirpiniyordu.Suratina bir tas parcasi bicak gibi saplanmisti ve bakmaya doyamadigim mavi gozlerinden biri akmisti.Suratinin yarisi yoktu.Hirliyordu bana bir seyler demek istiyor kanla kapli diger gozunu temizleyerek bana bir seyler demeye calisiyordu.Yoldan gecen bir kamyonun tekerinin altindan firlayan bir tas suratina saplanmisti.Olurcesine bir aski,gelecegimizi kibrit buyuklugunde bir tas parcasinin bitirecegini bilemezdim.Donuk donuk hic konusamadan yuzune bakmaktan baska bir sey yapamiyordum. Ellerini tuttum kaldirdim basini gogsume dayadi ve elimi siki siki tuttu.Akan kan ellerimize damliyordu.Yoldan gecen bir araba durmus bizi seyrediyordu,hastaneye yetistirelim dedigimde kanli oldugu icin almadi ve kacti gitti.Kimse arabaya almiyordu.cevreme bakip yardim eden demekten,ona donup seni seviyorum,beni birakma,dayan demekten baska bir sey yapamiyordum.Iki dakikalik bir cirpinistan sonra kucagimda oldu.Cennet olan Dunya 5 dakikada cehenneme dondu.Tam dokuz yil oldu onu yitireli.Kendime olan guvenimi yitirdim.Artik kimseyi sevemem,kimsede beni sevemez korkusundan kurtaramiyorum kendimi.Bitkisel hayatta gibiyim.Tek elimde kalan bu net.bu net araciligiyla sizinle paylasmak istedim.Yitiren,ya da ben yitirenle paylasmak isteyen herkese elleri terlese bile ellerimi birakmamalari sartiyla elimi uzattim.Dost,kardes,arkadas ne olursaniz olun ama elimi birakmayin.Size sesleniyorum, elimi birakmayin lutfen...