Su an bana gonderdigin turkuyu dinliyorum ve ikimizin ne kadar ortak noktasi oldugunu dusundum bir an. Hayat ne acimasizki bizleri iki arada birakabiliyor ansizin. Hic ummadigin bir anda, tam hersey yolunda iste derken; baska daha ne isterim istediklerimin hepsine sahibim derken; karsina gonlunu verebilecegin, simsiki sarilip hic birakmak istemedigin birini cikartiyor. Haydi bakalim coz cozebilirsen!
Yanlis anlama ben hala aska inanmayanlardanim. Ama senden aldigim enerji, elektrik adini sen koy, beni benden aliyor hala. Kavusmak imkansiz o yuzden mi dersin? Yoksa ulasilmazlik midir bu kadar heyecan katan? Yalnizlik isi daha da zorlastiriyor ama baska bir aciklamasi olmali bu isin! Herseyi oluruna birakip icinin sesine mi kulak vermeli, yoksa kalbe bir sus deyip, yeni bir buz kalibimi yerlestirmeli mi tekrar. O kadar zaman oldu ki bu duygulari hissetmeyeli. Yillar oldu inan. Tam artik tamam, benden gecti, artik kimseleri sevemem, dedigim anda tekrar eskiler tazelendi. Icimde bir seyler alt ust oldu.Ahh bu deli gonlum ne zaman anlayacak! Ne zaman adam olup, durulacak!
Bir gecenin karanligina gizlenmis oturuyordum yalniz. Karsimdaki televizyonda birbirine deliler gibi asik bir cifte gozum takildi bir an. Onlarin mutlulugunu kiskandim.Kendime uzuldum. Gercekleri kabul etmek isime gelmedi ama iste oracikta yapayalniz oturan ben, hayali bir ciftin sevgisini kiskanacak kadar caresiz hissetmistim kendimi. .
YAZAN:
ESENGUL YAMAN
10:05:2006 |
0 yorum:
Yorum Gönder