O Evi Ben Yakmıştım...

Tarihi tam olarak hatırlamıyorum ama Orta 2 ye gidiyordum. Okulun son günleriydi. Arakdaşlarla en büyük özentimiz sigaraydı. Yine sıradan bir gündü arakdaşlarla toplanıp bakkala gidip birertane açık sigara (samsun) aldık adam başı ve her zamanki zula yerimize gittik. Gittiğimiz yer de 2 kulaç boyunda küçük bir sokak sağlı sollu müstakil evler var. 4-5 arkadaş kırlangıçlar gibi sıraya girdik. Herkesin sigarası ağzında kibrit de bendeydi. Yaktım herkesin sigarasını kendi sigaramı da yaktım elimde yanmakta olan kibriti de hemen yanımdaki pencreden içeri attım. Nasıl olsa söner diye :) Sigaramızı içtik sonra ufak ufak ayrıldık ordan. Ertesi gün bir daha gittik sigara içmeye (zaten günde 1 defa sigara içerdik) bir de ne görelim. Mutfak küle dönmüş bir vaziyette. Tabi bizim yorumlarımız da gecikmedi. Hele benim :) yorumum hızır gibi geldi. "Bakın hep dikkatsiz davrandıkları için yangın çıkıyor. Hem cana hem mala zarar geliyor" gibilerinden yorum yapmıştım :) Tabi evi benim yaktığım aklımın ucundan bile geçmiyor. Derken küçük bir kız çocuğu geldi (beni kibriti atarken görmüş sanırım) beni görmesiyle bağırması bir oldu Çocuk; - SULTAN ABLAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA KOOOOOOOOOOOŞŞŞ EVİNİZİ YAKAN ÇOCUK GELMİŞ KOOOOOOOOŞŞŞŞŞŞŞŞŞ :)) ne olduğunu anlamaya başladığım gibi hemen oradan sıvıştım :) pardon kaydım, uçtum, ışınlandım :) O gün bu gün o sokağa hiç ayak basmadım. Evi yaktığım için çok üzüldüm. Kim bilir ne kadar fakir bir aileydiler, böylesine birşey yaptığım için kendi çocukluğumdan utanıyorum doğrusu. Ama bana büyük de ders oldu aynı zamanda. Ama yaşayış şeklim traji-komik olduğu için tebessümle anarım bu olayı ve pişmanlıklarla... Mavi forum