O Evi Ben Yakmistim...

Tarihi tam olarak hatirlamiyorum ama Orta 2 ye gidiyordum. Okulun son gunleriydi. Arakdaslarla en buyuk ozentimiz sigaraydi. Yine siradan bir gundu arakdaslarla toplanip bakkala gidip birertane acik sigara (samsun) aldik adam basi ve her zamanki zula yerimize gittik. Gittigimiz yer de 2 kulac boyunda kucuk bir sokak sagli sollu mustakil evler var. 4-5 arkadas kirlangiclar gibi siraya girdik. Herkesin sigarasi agzinda kibrit de bendeydi. Yaktim herkesin sigarasini kendi sigarami da yaktim elimde yanmakta olan kibriti de hemen yanimdaki pencreden iceri attim. Nasil olsa soner diye :) Sigaramizi ictik sonra ufak ufak ayrildik ordan. Ertesi gun bir daha gittik sigara icmeye (zaten gunde 1 defa sigara icerdik) bir de ne gorelim. Mutfak kule donmus bir vaziyette. Tabi bizim yorumlarimiz da gecikmedi. Hele benim :) yorumum hizir gibi geldi. "Bakin hep dikkatsiz davrandiklari icin yangin cikiyor. Hem cana hem mala zarar geliyor" gibilerinden yorum yapmistim :) Tabi evi benim yaktigim aklimin ucundan bile gecmiyor. Derken kucuk bir kiz cocugu geldi (beni kibriti atarken gormus sanirim) beni gormesiyle bagirmasi bir oldu Cocuk; - SULTAN ABLAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA KOOOOOOOOOOOSSS EVINIZI YAKAN COCUK GELMIS KOOOOOOOOSSSSSSSSS :)) ne oldugunu anlamaya basladigim gibi hemen oradan sivistim :) pardon kaydim, uctum, isinlandim :) O gun bu gun o sokaga hic ayak basmadim. Evi yaktigim icin cok uzuldum. Kim bilir ne kadar fakir bir aileydiler, boylesine birsey yaptigim icin kendi cocuklugumdan utaniyorum dogrusu. Ama bana buyuk de ders oldu ayni zamanda. Ama yasayis seklim traji-komik oldugu icin tebessumle anarim bu olayi ve pismanliklarla...