Butun sikintilar, sorunlar beni kahredercesine kemirirken, her gecen gune lanet yagdirip.,insanlarin yalanlarini duygusuz bir yuzle izlemekten baska hic bir sey yapmazken, hayat beni benden alip cok daha baska kisiliklere tasirken sen ciktin karsima. O lanet gitmisti artik.
Seninle gecirdigim her dakika, uzun zamandir hasret kaldigim gulumsemelerle aydinlatiyordu yuzumu. Artik insanlardan eskisi kadar nefret etmiyordum. Yeni gune huzunlu degil, senin sesini duyabilme, seni gorebilme umuduyla basliyorum. Herkese buyuk bir coskuyla gunaydin diyorum. Cunku onlarin suratinda seni goruyorum senin bana gulumsedigini hissediyorum.
Bu olanlara inanamiyorum. Sanki ne kadar surecegini bilemedigim, her an uyanabilecegim bir ruyadayim. Belki bir insani bu kadar dusunuyor, ozluyor, her an onunla olmak istiyorum. Sabahlardan nefret ediyorum. Cunku gokteki o sevimli yildizim ellerimden kayip gidiyor. Evrende bence iki insan var. Sen ve Ben... Senin bu evrendne gitmen benim bu igrencligin ortasinda kendi basima kalmam demek. Sen varsan, yalniz degilim. Hayatimi kimseyle degismeyecegim tek kisi olabilirsin. Ne dersin?
ESENGUL YAMAN
 |
0 yorum:
Yorum Gönder