Korkularim.....

İlk okul yıllarıma doğru maziye nostalji seyahati düzenledi... Gönlüm... mecburen bende katıldım...mecburen diyorum...çünkü mazinin geri dönüşüm kutusunda zor geçen bir çocukluk döneminin hatıraları var...bu nedenle maziye seyahati pek sevmem... ama gönlüm katılmamı isteyince reddedemedim... Annem gök gürültüsünden çok korkardı... ve karanlıktan... ben onun sevgi sağnağı içinde büyüdüm...aşkı ve sevgiyi...ve paylaşımı hayatın tek gerçeği olarak kabul etmem belki de onun eseri... ama korkularımı da annemden almıştım....ilk okul yıllarımda gök gürültüsünden ve karanlıktan ...çok korkardım... peki nasıl aştım bu korkuları... orta okul yılları başlamıştı....orta ikinci sınıfta fizik dersinde... şimşek ve elektriğin ilişkisi konusu işleniyordu... bir ara öğretmene sordum....gök gürültüsünün insanlara zarar verme durumunu.... Öğretmen ...saçımı okşadı ve ...o sadece kuru gürültüdür...hiç bir zarar vermez insana....ama şimşekten sakın... dedi...içimdeki yılların korkusu bir anda yok oluverdi... sakındım onu görene kadar... şimşeklerden...onun gözlerinden kaçamadım... bakışlarındaki şimşek içimde kor alevler oluşturdu...ona aşık oldum... O AN ANLADIM... BİR ÖĞRETMENİN DEĞERİNİ VE BİLMENİN... ÖĞRENMENİN... TANIMANIN KORKULARI YOKETTİĞİNİ KORKUNUN ÜZERİNE GİTMENİN KORKMAMAYI ÜRETTİĞİNİ ÖĞRENDİM..